Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit;

Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit?
Id mihi magnum videtur.
Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus.
Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

Ad summam ea, quae Zeno aestimanda et sumenda et apta
naturae esse dixit, eadem illi bona appellant, vitam autem
beatam illi eam, quae constaret ex iis rebus, quas dixi, aut
plurimis aut gravissimis.

Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper
utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest.

Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. At iam decimum annum in spelunca iacet. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Sed tamen intellego quid velit. Sed plane dicit quod intellegit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Itaque Epicurus semper hoc utitur, ut probet voluptatem natura expeti, quod ea voluptas, quae in motu sit, et parvos ad se alliciat et bestias, non illa stabilis, in qua tantum inest nihil dolere.

Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Duo Reges: constructio interrete. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Non est igitur summum malum dolor. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Utram tandem linguam nescio? Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.
Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Bork: Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.
Beatum, inquit.: Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.
Bonum patria: miserum exilium.: Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem.
Bork: An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?